Belize Guate Mexicoooooooooooooo

Hola Guapos

Hopkins viel een beetje in het water, de weergoden besloten dat   toen ik er was het geheel in een modderig tropisch paradijs te veranderen. Dat was jammer dus ik besloot mijn jungle trip te bewaren voor een zonniger oord. Ik had niet veel zin om modderige glijbanen te bewandelen. Want als het regent in The Tropics, dan regent het goed, het zogenaamde uurtje regen ging hier niet op. Het was een druilerige zondag in Hopkins die alleen geschikt was voor veel partijtjes Shithead (Shithead, Engels voor idioot, ook bekend onder de naam Zweeds pesten of Vändtian, is een kaartspel waarbij het de bedoeling van het spel is om je kaarten zo snel mogelijk kwijt te raken.Het spel is vooral erg populair onder rugzaktoeristen of ook wel backpackers genoemd. Het spel wordt op veel plaatsen in de wereld gespeeld. Hierdoor zijn er veel varianten van het spel ontstaan.) vergezeld met veel Rum want dat drink je in Belize 

Ik besloot dan ook om de volgende dag te vertrekken naar Placencia samen met Tom die ik er had leren kennen. De voorbereiding was natuurlijk weer niet zo goed, we hadden de keus drie uur op de bus te wachten of te liften. Het werd liften en na 5 minuten hadden we al beet. een super aardige dame met een nogal pittige rijstijl en luide Kuschelrock muziek zette mij zowat voor de deur af van Joe...de gepensioneerde Amerikaan die ik via couchsurfing had gevonden. Het was het tweede huis aan de linkerkant schreef ie, lichtblauw. Ik kon het niet meteen vinden, maar zag opeens een blauw/paarsige villa. Niemand deed open dus ik vroeg de buurvrouw om hulp, zij kende geen Joe en dat huis was ook niet lichtblauw volgens haar. Ik was het met haar eens, maja mannen en kleuren. ze hebben toch vaak een ander perspectief!
Volgens haar moest ik de volgende straat hebben en ze liep met me mee...ook daar geen lichtblauw huis. Ze was zo aardig mij te laten bellen met haar telefoon, en opeens kwam Joe naar buiten, uit ja een wit huis, wat volgens hem lichtblauw was, ik kon geen zweempje blauw bespeuren. Dus ja!

Joe was een aardige man, een echte Amerikaan, veel praten en gek op airconditioning en ventilators. Ik kreeg mijn eigen kamer met tv, laptop, doublebed, en off course airco en een ventilator. Mijn eigen badkamer met de beste douche die ik in tijden gehad had, niks geen suicide douchekop met kabels enzo. Zijn ijskast was blijkbaar ook mijn ijskast, dus ik voelde me verwend. Hij liet me het stadje zien en nam me mee lunchen en trakteerde me op een Grilled cheese sandwich with lobster en een biertje.
Hij had een fiets die ik mocht lenen zodat ik mijn vrienden die ik eerder ontmoet had kon opzoeken om naar het strand te gaan waar ik ben attacked door mijn andere vriendjes de sandflies. Wat zijn die erg zeg, je ziet ze niet, maar opeens zit je onder de jeukende bulten.

Met deze vrienden ging ik ook naar Monkey River, in een bootje door de mangroves, we zagen 2 krokodillen, schildpadden, allerlei soorten vogels en een heleboel brulapen. Onze gids was een Beliziaan die z'n hele leven in Monkey Town woonde, hij vertelde allerlei verhalen over hoe hij zijn kindertijd had doorgebracht in de jungle. Zwemmen en vissen in de krokodillenrivier, voetballen in de jungle met zelfgemaakte nummers op hun t shirt gemaakt van de bladeren van de broodvruchtboom, deze heeft bladeren die aan je kleding blijven plakken, dus maakte ze nummers en namen net als de echte voetballers. Life is simple!

Na Placencia vertrok ik richting Livingston (Guatemala).
Ik nam de bus naar Punta Gordo en ontmoette Ullrich , Ullrich ging bijna met pension en rookte pijp, dat was lang geleden dat ik iemand pijp had zien roken. Hij had een serieus mapje met 4 verschillende pijpen erin, ontbijtpijp, lunchpijp, afternoonpijp en dinerpijp. Blijkbaar moet de pijp na gebruik 24 uur afkoelen, dus vandaar deze hele collectie.
In Punta Gordo neem je een bootje naar Livingston, ze nemen het allemaal niet zo nauw hier, bootje volgepropt met mensen en nog een doosje of twintig met flessen coconutoil, zakken met ik weet niet wat er in zit, bagage van iedereen inclusief een fiets van iemand die met de fiets op pad was. Ik zag het bootje steeds dieper het water in zakken en hey wij moesten ook nog allemaal mee.
Het maakt ze allemaal niet veel uit hoe meer mensen hoe meer Belizean dollars...het maakt mij ook niks meer uit, ben er al aan gewend geraakt, de bootjes, de chickenbusses, de collectivos, todos estan muy locos ...ik zei tegen Ullrich, well if we die, at least we die happy :)
In Livinston heerst de Garifuna Cultuur:  https://nl.wikipedia.org/wiki/Garifuna_(volk)
Je eet er vis in een soep van coconutmilk met stampot van platanas (soort van grote banaan) je hoort er natuurlijk overal luide muziek, en er is wederom van alles te koop en je maakt er heel snel vrienden.

De dag erna nam ik wederom een bootje nu naar Rio Dulce, waar ik had afgesproken met Vito, een Amerikaanse Italiaan die ik vond via couchsurfing en woonde op zijn zeilboot...
Het ritje naar Rio Dulce was echt adembenemend.

De Rio Dulce rivier voert je mee langs visserhuisjes op palen, langs hotsprings en tropische bossen, door kloven en over stille binnenmeertjes. 
De wanden van de kloof rijzen tientallen meters op. allemaal begroeid met ik weet niet hoeveel verschillende soorten bomen en planten, waanzinnig, een van de mooiste landschappen die ik ooit gezien heb. Je bootje in de Rio Dulce lijkt een speelgoedbootje. De jungle hangt over de randen van de grijze rotsen. De rivier is kalm en ik heb nog nooit zoveel waterlelies bij elkaar gezien, hele groepen staken tientallen centimeters trots boven het water uit. Je werd er stil van zo mooi. Het enige geluid is dat van het bootje.

Aangekomen bij Vito lag deze nog in bed, niemand komt ooit zo vroeg zei hij, well my name is nobody and I am a morning person.....toen ie eenmaal wakker was hield ie niet meer op met praten, in dit geval was dat erg amusant, Vito vertelde over al zijn avonturen en wist alle roddels in het dorp. Hij vertelde me over de Mendoza familie, de maffia familie die er woonde en waar iedereen bang voor was. Ze zien er uit als cowboys en hebben altijd een wapen bij zich. Ze beheren alle taxis, bussen en tuc-tuc's in het plaatsje. Zo was er een beauty contest die ze saboteerden zodat een van de leden van de familie dit won. Don't fuck with them want ze draaien hun hand niet om voor een moord meer of minder zoals een echte maffia familie dat hoort te doen. Ik had graag een glimp willen opvangen van deze gevreesde familie maar dat is niet gelukt.

Nadat Vito ontbijt had gemaakt en mij mijn bed voorin de boot wees nam hij me mee naar de watervallen. De hotsprings, stel je voor warme watervallen die uitkomen in een koude rivier. Ik kletste er wat met een zeer flinke Guatemalteekse vrachtwagenchauffeur en hij noemde me een Princesa Hermosa (mooie princes, blozende smiley) In de bus ernaartoe ontmoetten we Edurne uit Spanje, mijn nieuwe Dorien voor een paar dagen.
We gooiden wat kip op de bbq op de boot en s'avonds gingen we dansen onder de brug waar een heuse local party aan de gang was met veel te luide muziek. Het was leuk om te zien hoe die locals helemaal los gaan met hun dansmoves maar voor ons "oudjes" was het toch een beetje veel kabaal en zijn we na een uurtje afgedropen. In de plaatselijk gringo bar kreeg ik het aanbod van een wederom gepensioneerde Amerikaan om mee te gaan op zijn boot naar Nieuw Zeeland, ik bedankte me, de tijd was er nog niet rijp voor, ik moet Central America eerst nog afmaken. Het is wat met die gepensioneerde Amerikanen, op de een of andere manier vinden ze me leuk en krijg ik altijd een kop koffie van ze :)

Samen met Edurne (betekent sneeuw) nam ik twee dagen later de bus naar Semuc Champey, Semuc Champey is een natuurreservaat in de regio Alta Verapaz in Guatemala. Semuc bestaat vooral uit natuurlijke turquoise gekleurde poelen die boven de rivier Cahabón liggen en tussen steile bergwanden begroeid met bomen. De poelen hebben zich door de eeuwen heen boven op de rivier gevormd en bestaan uit kalksteen. Enkele honderden meters verder stroomt de wilde rivier weer bovengronds.  De busrit om er te komen was er eentje van 6 uur, de ergste busrit off my life, zes uur lang over een hobbelige weg die in NL niet eens in gebruik zou zijn. Met 14 man in een collectivo die z'n beste tijd gehad had, ik had medelijden met de chauffeur die dit ritje iedere dag moest maken, respect!

We verbleven in Lanquin een dorpje in de buurt van Semuc Champey. Het hostel wat ik geboekt had bleek een soort van resort te zijn maar dan voor hostel prijzen. Van hieruit kon je een 4x4 nemen om naar de watervallen te gaan maar ik besloot er naartoe te lopen samen met Hugo uit Portugal die ik eerder in Rio Dulce had ontmoet, de wandeling duurde 2,5 uur en was te gek, het was heet, het was steil, het was afzien maar het was het helemaal waard. Hugo was jarig en was blij dat ie mij ontmoet had want anders had ie ook de 4x4 genomen... hij vond het t perfecte verjaardag kado

En nu zit ik eindelijk in Mexico, ik zit in hostel El Caracol (naast me zit een super vriendelijke Mexicaan die steeds heel goor zijn neus ophaalt) waar eigenlijk geen plek meer was, zoals nergens in dit dorp. De vriendelijke Mexicaan die de deur opende en behangen was met allerlei glitter armbandjes zag aan me dat ik op het punt stond om in te storten en kon het niet over z'n hart verkrijgen me weg te sturen. Hij liet me binnen en ging aan de slag, als ik het niet erg vond om bij de vrijwilligers in de kamer te slapen op een matrasje voor een gereduceerde prijs (I love gereduceerde prijsjes) had ik een plek, Si,si,si...muchas gracias.
Hij ging los en was zo enthousiast dat ie me kon helpen, je zag m groeien. als bedankje kocht ik een reep chocola voor 'm.

De busritjes hiernaar toe verliepen vlekkeloos, ik had steeds meteen verbinding en na 6 uur kwam ik aan bij de grens van Mexico, waar ik aan een stempeltje geholpen werd door de meest onvriendelijk meneer die ik in lange tijd ontmoet had. Hij snauwde me af omdat ik iets had doorgestreept wat niet mocht, en ratelde een heel verhaal in een tempo wat ik niet kon bijhouden. Toen ik vroeg of ie misschien iets langzamer kon spreken, begon ie ook nog te schreeuwen.
Ik denk dat deze meneer nodig een keer van bil moet. Mijn eerste kennismaking met de Mexico was dus niet zo mooi.

Gelukkig werd dit meteen van tafel geveegd door de über vriendelijke Mexicaan met glitterarmbandjes in Hostel Caracal wat slak betekent, toepasselijk in dit geval. 
Ik kan jullie vertellen dat ik meteen verliefd ben geworden op de Mexicanen (afgezien van dat ene monster) en Mexico. Ik zit hier in de keuken van het hostel, iedereen die binnen komt vraagt mijn naam, stelt zich voor maakt een praatje en geeft me eten...en ja....en dan al die kevertjes en busjes. OMG VW Heaven.

Vanavond neem ik de bus naar Oaxaca, ik heb afgesproken met Roberto, he came back...met een doosje wijn zoals afgesproken..
En hij heeft vrijwilligerswerk in een hostel geregeld voor ons.......

Mexico is anders en dit is pas de eerste plek, het swingt in Mexico....en ik kan niet wachten om er doorheen te dansen...

Dit was een erg lang verhaal..
Dikke kus uit Mexico.